The Last Frontier!

Terwijl we dit verhaal bedenken zitten we in het vliegtuig richting Vancouver. Als we naar buiten kijken zien we nog het laatste stukje Alaska met zijn vele hoge Bergen. Het blijft een mooi land met veel ongerepte natuur. Jep Alaska, ookwel de last frontier, daar begon het eerste deel van onze reis met een 14 daagse Green Tortois Bustour. 36 mensen, 2 gidsen en 1 doel, de wildernis van Alaska verkennen! Maar laten we beginnen bij het begin....
Zondag 1 augustus was het dus zover, de start van de 14-daagse bustour: Alaska Loop. De enorm grote bus kwam aanrijden. Na wat praktische informatie kon iedereen, maarliefst 36 mensen, met alle bagage de bus in. Nadat iedereen een plekje in de bus gevonden had en vele nog wat ongemakkelijk en dicht op elkaar zaten, kon de reis richting de eerste bestemming beginnen.
Dit was de Matanuska Glacier. Deze Glacier is 24 mile lang en heeft zich een weg gebaant tussen de bergen. Dit alles zag er zeer indrukwekkend uit. Op deze gletsjer hebben we ook gewandeld. Vanaf onze kampeerplaats hadden we een prachtig uitzicht op de glacier en tegen de avond zag je de kleur van de gletsjer van wit naar blauw veranderen.
Bij het verzorgen van het eten werd verwacht dat iedereen hielp met klaarmaken, opruimenen etc. Alle voorzieningen waren aanwezig in de bus. Het eerste maal was zeer goed, zalm, aardappelpuree en mais. Maar wat we toen nog niet wisten, was dat de vis een uitzondering was,.. de hele tour was namelijk vegetarisch!!!
Na de nacht aan de voet van de gletsjer, vervolgde we onze reis richting Valdez. Normaal gesproken regent het in dit plaatsje continue, maar wij hadden geluk en zagen zelfs de zon even schijnen. We besloten om in Valdez een bootcruise temaken. De cruise ging langs de Meares en Columbia gletsjers en de duurde de hele dag. ‘s Ochtends zijn we aan boord gegaan, het weer was supergoed en best warm (+/- 20C). Zodra we de haven uitvaarden veranderde dit. Met een stevige wind uit de bergen, voelde het al snel koud aan. Het landschap was prachtig om te zien en we zagen meteen een stel zeeotters, een paar zeeleeuwen en adelaars. Na even gevaren te hebben veranderde het groene lanschap, naar een bergachtig landschap met sneeuwtoppen en lagen er ijsschotsen in het water met daarop allemaal zeehonden. Het was alsof we zelf meededen in een documentaire van discovery’s ‘ Planet Earth’. Terwijl de boot richting de gletsjer vaarde, botste hij tegen verschillende ijsblokken op. Al vanuit de verte zagen we ijs van de gletsjer afvallen. Dichterbij gekomen hoorde je het kraken van het ijs, als donderslagen van de bliksem. Dit was absoluut een bijzondere ervaring en de boot had hier nog best iets langer mogen blijven. Maar de route werd vervolgd, op koers van de sonar gingen we opzoek naar walvissen. In de verte waren de eerste walvisvinnen al gezien. Snel kwamen we in de buurt van 2 orca families. Het is haast niet te beschrijven hoe bijzonder het is om deze dieren in hun natuurlijke omgeving van zo dichtbij te zien. Veel te vroeg (voor ons gevoel) vaarde de boot weer verder, richting het berglandschap. Aan de kust lagen honderden zeeleeuwen. Wat erg opviel was het bizarre geluid dat ze met zijn allen maakten. Ook vlogen er papegaaiduikers rond. Deze vogels zijn typerend voor Alaska. Nu we dachten alle bijzonderheden gezien te hebben en richting Valdez te varen, zwommen er plotseling Dall Porpoises voor de boot. Deze zwarte-witte dolfijnachtigen maken er een sport van om met de boot mee te zwemmen. Het was grappig om te zien hoe de dieren uit het water sprongen! Alleen erg lastig om er foto’s van te maken! Met deze verrassing sloten we de bootcruise af en vaarden we door het prachtige landschap van Alaska terug naar de haven. Het verblijf in Valdeze sloten we af met een drankje in de kroeg.
4 Augustus hebben we Valdez verlaten en zijn we verder gereden naar Denali National Park. Dit was een erg lange rit, daarom moesten we halverwege, ergens langs de Danali Highway, overnachten. Tijdens de rit zagen we veel uitgestrekte natuur, toendra met enkele naaldbomen. Soms zagen we een enkele Caribou en een paar verlaten huisjes. De Highway bleek niet echt een snelweg te zijn, maar eerder een grindpad die dwars door de wildernis van Alaska ging. De kampeerplaats was een open plek midden in de wildernis, zonder voorzieningen (lees: douche of toilet), laat staan een stukje bewoonde wereld of de mogelijkheid om te bellen met een mobiel. Kortom een typische Alaskaanse ervaring en voor een nachtje wel vol te houden. De volgende dag reden we verder richting Denali NP.
5,6 en 7 Augustus hebben we doorgebracht in Denali National Park. Denali NP is zo’n 25.000 km2, er leven een groot aantal wilde dieren in dit park en USA’s grootste berg staat hier. Kortom Denali is zeker de moeite waard om een bezoekje te brengen.
Het park kan je op verschillende mogelijke manieren bezichtigen. Zo zijn we een keer met een groepje gaan wandelen langs de rivier aan de rand van het park. Dit was echter niet zo’n succes, want al na 10 passen begon het opeens te plenzen. Je kan zo’n bui vergelijken met een tropische wolkbreuk, maar dan zonder het tropische weer. Van de omgeving hebben we tijdens deze wandeltocht dus maar weinig gezien, we liepen namelijk alleen maar met onze hoofden naar beneden, zodat het water niet onze poncho in liep. Al gauw waren we helemaal tot op het bot doorweekt. We waren dan ook blij om de bus weer te zien...
Een andere keer zijn we samen met de Ranger Rob Parenti wat dieper het park in gegaan. Het leek ons verstandiger om de tocht onder begeleiding van een gids te maken, aangezien hier wel wat grotere beesten rondlopen, dan in het Hemmense bos. Deze tour was wel zeer geslaagd. Ten eerste omdat het droog was, ten tweede omdat we een hele gezellige ranger hadden en als laatste omdat de omgeving adembenemend was. Tijdens deze tocht zijn we een stijle heuvel opgeklommen. Tussendoor kon je smikkelen van de vele besjes (natuurlijk wel pas na grondige inspectie van de ranger). Trouwens de beren in dit park leven voornamelijk van deze besjes. Moet je nagaan hoeveel zo’n beer moet eten, wil hij genoeg op hebben voor zijn winterslaap! Maar goed, na zo’n stijle klim volgt natuurlijk ook een stijle afdaling. Alleen had de gids niet zo’n goed pad uitgekozen om naar beneden te gaan. Nou pad is eigenlijk een te groot woord. We moesten ons letterlijk een weg door de bosjes heen vechten. En ondertussen waren we maar aan het roepen “He beer!” Dit deden we, zodat als we een beer zagen, hij wist dat we eraan kwamen. Je wilt een beer namelijk niet aan het schrikken maken door plotseling voor zijn neus te staan. Gelukkig zijn we tijdens deze tocht geen beer tegengekomen. Maar ze waren er wel, want overal lag berenpoep...
Een andere manier om het park te verkennen is in een speciale bus (andere auto’s mogen het park niet in). Zo’n tour duurt ongeveer 8 uur en tijdens de rit zie je verschillende wilde beesten. Deze beesten zijn helemaal niet schuw voor de bus, aangezien de bussen regelmatig langsrijden. Ze kijken dan ook niet op of om en gaan gewoon verder met wat ze aan het doen waren. Tijdens onze rit zagen we dan ook vele verschillende wilde beesten. Zo zagen we elanden, caribous, berggeiten, adelaars, verschillende beren en zelfs een lynx. Het mooiste was toen we 2 jonge beren zagen spelen. Dit was toch wel een heel leuk en apart gezicht.
Verder hebben we in Denali NP nog een sleehonden demonstratie gezien. Dit was opzich wel interessant, maar het grappigste was toch wel toen de slee uit de bocht vloog...
8 Augustus was het weer tijd om Denali NP te verlaten. Het beloofde een rustige dag te worden, die voornamelijk bestond uit het maken van kilometers, maar niets was minder waar. Halverwege Denali NP en Girdwood ging de bus namelijk opeens langzamer en langzamer rijden tot we uiteindelijk helemaal stilstonden. Niemand wist wat er aan de hand was, en we dachten dat het gewoon een outdoor-plasstop was. Nadat Lucas (de buschaffeur) was uitgestapt en de meesten van ons rustig gingen plassen, kwam aan het licht dat de bus geen diesel meer had. Eerst dachten we dat het een grap was. Ik bedoel, wie is nou zo stom om te vergeten te tanken als je zo’n lange rit voor je hebt. Maar het bleek echt zo te zijn. We stonden in de middle of knowhere zonder telefonisch bereik, met het eerst volgende tankstation zo’n 43 kilometer verderop!!! Lopen was dus geen optie vandaar dat Lucas maar probeerde te liften. Maar aangezien Lucas er uit ziet als een oude hippie, verwachtte we niet dat hij een lift zo krijgen. Toen kwam Laurense met het idee om een briefje te maken met “Need Fuel” en zij is toen als ‘het kleine schattige meisje’ naast Luccas gaan staan. En raad eens... De eerste de beste auto die langs kwam stopte!!! Jamergenoeg ging deze auto niet zo ver en kon ons de geen lift geven. Maar naar een paar auto’s stopte er weer een en die man had toevallig een extra jerrycan met diesel bijzich. Mazzel!!! Wat moet die man na afloop gelachen hebben. Staat er een tourbus vol touristen in de wildernis van Alaska zonder diesel... Maar wacht het verhaal gaat verder. Met dat beetje diesel van die man reden we richting het tankstation. Vlak bij/na het tankstation staat Lucas opeens vol op de rem en draait scherp naar links om het tankstation op te rijden. Maar de bus kan de draai niet maken en slaat midden op de weg weer af! Diesel weer op!!! We hoorden een gevloek achter het stuur vandaan komen en vervolgens zien we 2 gidsen richting het tankstation rennen! Daar zaten wij dan, in de bus die midden op de drukke weg geparkeerd stond. Een paar mannen gingen de bus uit om het verkeer te regelen en de rest liep naar het winkeltje bij het tankstation voor een late lunch. Onder tussen haden de gidsen snel nog een jerrycan gevuld en deze in de bus gedaan, zodat we de laatste 100 meter naar de pomp konden rijden. Eindelijk konden we tanken en onze weg richting Girdwood voortzetten...
Na een nachtje op Girdwood camping te hebben doorgebracht zijn we verder gereden naar Homer. Homer is een klein en gezellig vissersdorpje, met de leuke pub The Salty Dawg. De binnenkant van deze pub was helemaal behangen met dollarbiljetten. En wij hebben natuurlijk ook een biljetje achter gelaten. Trouwens Homer is ook de thuishaven van ‘The Time Bandit’ uit de Discoverychanel serie ‘Deadliest Catch’.
Na 3 dagen in Homer doorgebracht te hebben, zijn we verder gereden naar Hope en hier zijn we 2 dagen gebleven. Hope is een klein mijnwerkerstadje. Ook hier hadden ze een leuke bar, met livemuziek van onze eigen gids Bill en tourgenoot Greg. Verder hadden ze hier ook een leuk oud museumpje.
En op 14 augustus was het tijd om terugtekeren naar Anchorage. Na 14 dagen was er dan een einde gekomen aan onze tour, maar niet voordat we met z’n allen als afscheid gezellig gegeten hadden bij de Mexicaan. Hmmm eindelijk vlees....
Zo dit was dan ons Alaska avontuur. 17 Augustus zijn we met het vliegtuig vertrokken richting Vancouver. En zoals je waarschijnlijk al door had zijn we veilig geland. Over 3 dagen begint onze Moose Tour. Dit is een Hop on Hop off tour, dus we kunnen het zo lang maken als we willen, maar we denken dat we er ongeveer 18 dagen mee bezig zullen zijn. Jullie moeten dus nog even wachten op ons volgende verhaal...