Terug naar het koude Noorden

Zo dit is alweer het laatste verhaal. Ik ben inmiddels alweer een paar dagen thuis. Vele van jullie hebben mijn verhalen al gehoord. Maar ik wil mijn reisverslag graag compleet afsluiten, vandaar dat ik toch nog een verslag heb geschreven over mijn laatste weken in Canada…


Op 10 december namen Tessa en ik dus afscheid van elkaar. Tessa vloog terug naar Nederland en ik vloog naar Chicago. Het was wel even raar om alleen in het vliegtuig te zitten maar gelukkig was ik niet lang alleen. Ik werd namelijk opgewacht door een goede oude bekende, genaamd Deko. Ik heb Deko leren kennen tijdens mijn stage in het Radboud ziekenhuis. Helaas moest hij gegevenmoment weer terug richting Canada (waar hij vandaan komt) en sindsdien heb ik hem niet meer gezien. Gelukkig hebben we via internet wel contact met elkaar gehouden en nu, zo’n 2,5 jaar later, zien we elkaar eindelijk weer.
Deko stond me op te wachten op het vliegveld van Chicago, met op zijn hoofd een echte Unox-muts!!! Jep dit was nog de zelfde Deko die ik in Nederland heb leren kennen. En vanaf toen was alles gelijk zoals vanouds en super gezellig…

Dat weekend hebben we veel gedaan. Zo zijn we zaterdags naar de Willis Tower geweest. Dit is Amerika’s hoogste gebouw. Op de 103-ste verdieping heb je een Sky-dek en een heel mooi uitzicht over de stad. Vervolgens zijn we door de stad gaan lopen. Onderweg zijn we nog even gestopt bij een Duitse kerstmarkt. Hier hadden ze ook heerlijke Glühwein. Zo kwam ik eindelijk wat meer in de kerststemming. ’s Avonds hebben we wat gedronken in een bar en zijn we naar een comedy club geweest. Konden we weer even onze lachspieren trainen.
Zondag begonnen we met een bezoekje aan een restaurantje waar we frusi op hebben. Frusi is eigenlijk fruit-sushi. Het is weer eens wat anders en het smaakt nog lekker ook. Vervolgens gingen we weer naar buiten. Iets wat je eigenlijk wilde vermijden, want het was koud, het sneeuwde en er stond een ijzerkoude wind. Nu begrijp ik ook waarom Chicago ‘The Windy City’ wordt genoemd. Maargoed we wilde toch graag nog even de stad zien. Tussendoor hebben we ons maar opgewarmd met warme chocolademelk. En uiteindelijk besloten we om nog even naar het museum of Sience & Industrie te gaan. Hier hadden ze onder andere een echte Duitse onderzeeër uit WOII. En zo liep het weekend ten einde en moest Deko weer richting zijn huis in Warsaw (Hij moest maandag gewoon weer werken). Het sneeuwde nog steeds en die arme stakker heeft er uiteindelijk 6 uur over gedaan om thuis te komen.
De rest van de week heb ik dus alleen doorgebracht. In die week heb ik nog meer van de stad gezien. Zo heb ik een gratis city-walk tour gedaan. Alleen toen was het zo koud (rond de -10°C) dat we vooral veel gebouwen van de binnenkant hebben gezien. Ook heb ik nog meegeholpen aan een project van een middelbare school. Ze wilden 13 jarige scholieren kennis laten maken met internationale reizigers. Opzich een goed initiatief en belangrijker nog je mocht gratis mee-eten :) Die kinderen mochten dus vragen aan ons stellen en weet je wat ze het meeste vroegen… 1: Hoe oud ben je? 2: Ben je dan nog niet getrouwd en heb je nog geen kinderen? Uhhh NEE! Ik had ook een vraag voor hun, of ze misschien een leuk restaurantje wisten. Nou ik kreeg een hele lijst met MacDonalds, BurgerKing en Pizzahut. Hmmm niet echt wat ik zocht.

Maargoed die week vloog voorbij en voor ik het wist was het alweer zaterdag en stond Deko weer voor de deur. Dit keer om me op te halen, want we gingen naar zijn huis in Warsaw. Ik moet zeggen, het huisje beviel me wel. Eindelijk even geen hostel, en hoefde ik niet mijn kamer met 6 anderen te delen. We zijn tot woensdag in Warsaw gebleven. In die tussentijd heb ik het dorpje gezien. Wist je trouwens dat Warsaw the Orthopedisch Capital of the World is. Zo weer wat geleerd. Verder heb ik wat vrienden van Deko ontmoet en Deko en ik hadden alle tijd om weer gezellig bij te kletsen

Woensdag begon onze rit richting Apsly, waar Deko’s ouders wonen. Omdat dit een aardig eindje rijden is, besloten we om de rit in tweeën te delen. Halverwege (net voor Toronto) zijn we gestopt bij wat vrienden van Deko en hier hebben we overnacht. De volgende dag reden we verder naar Apsly. Deko’s ouders wonen hier in een prachtig huis in het bos en aan een meer. Je begrijpt het al de omgeving zag er prachtig uit. Alles was natuurlijk bedolven onder een dikke laag sneeuw. En met zo’n dikke laag sneeuw, veranderd een boswandeling al snel in een uitdaging, waar je toch echt sneeuwschoenen voor nodig hebt. Toch is het nog niet zo makkelijk lopen met die tennisrackets onder je schoenen. Bovendien ziet het er absoluut niet vrouwelijk uit, aangezien je wijdbeens moet lopen wil je niet op je eigen rakets gaan staan.
Een andere winterse bezigheid was schaatsen op het meer. Helaas ben ik vergeleken met die Canadezen een echte schaats-stumperd. Ik was al lang blij als ik niet gavallen was, terwijl zij zowel voor- als achterwaarts over dat ijs vlogen.
Het huis van Deko’s ouders is erg mooi en geriefelijk. Ze hadden een heus bubbelbad en sauna, dus na het schaatsen kon je jezelf heerlijk opwarmen. De familie van Deko was ook heel aardig en gastvrij. Hoewel het toch een beetje raar voelt om kerstmis niet met je eigen familie te vieren, hebben zij er echt wel voor gezorgd dat ik een leuke kerst heb gehad. Bovendien was het ook wel leuk om te zien hoe andere families kerst vieren.
Zo begon hier alles al op kerstavond. We gingen eerst naar de kerk en vervolgens gingen we uitgebreid dineren. De moeder van Deko had een 7-gangen diner klaar gemaakt. En het waren traditionele Oekraïense gerechten. Op Kerstdag konden de cadeautjes open gemaakt worden. En ja, de kerstman was ook mij niet vergeten. Natuurlijk moesten sommige cadeautjes gelijk uitgeprobeerd worden. Zo had de broer van Deko de ‘Kolonisten van Catan’ gekregen en dat heeft ons een middagje zoet gehouden. ‘s Avonds had de moeder van Deko weer heerlijk gekookt. Dit keer was het een grote kalkoen met allerlei bijgerechten. En zo vlogen de Kerstdagen weer voorbij

Maandag was het tijd om Deko’s ouders gedag te zeggen en richting Ottawa te rijden. Hier woont ook een broer van Deko. Ottawa is de hoofdstad van Canada. Bovendien is Ottawa een leuke stad met mooie gebouwen, zoals het oude parlementsgebouw. Helaas was het hier ook aardig aan de koude kant, zo rond de -8°C. Maar dat mocht de pret niet drukken. Dus Deko en ik hebben gewoon de hele dag buiten doorgebracht. Tja als je maar kort de tijd hebt, dan wil je natuurlijk wel zo veel mogelijk zien. Verder heb ik hier nog wat andere vrienden van Deko ontmoet, al met al dus heel gezellig.
Onze laatste stop was Toronto. Hier verbleven we één nachtje. De volgende dag zou ik weer richting Nederland vliegen. Kortom het was tijd om mijn reis af te sluiten en dan wel op een echte Canadese manier, namelijk met een ijshockey wedstrijd en na afloop een kroegje bezoeken.


En tja, toen was het alweer 30 december. Mijn reis zat er op en het was tijd om weer richting huis terug te keren. De afgelopen 5 maanden zijn voorbij gevlogen. Ik heb weer ontzettend veel gezien en gedaan. Maar ik moet toegeven, ik was ook wel blij om al mijn vrienden en familie weer te zien. Want uiteindelijk …
“Is there no place like home.”